4 Φεβρουαρίου 2021
Πολλές φορές μιλάω με γονείς και συναντάω την αγωνία τους για να μεγαλώσουν καλά παιδιά, να μεγαλώσουν τρυφερά, δοτικά παιδιά, να γίνουν άνθρωποι με ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη για τον πλησίον.
Όλοι αυτό θέλουμε ή έστω οι περισσότεροι. Και παλεύουμε συνήθως πολύ πολύ σκληρά για να το καταφέρουμε, προσπαθούμε πάρα πολύ, τόσο πολύ που μερικές φορές η διαδικασία γίνεται βάσανο.
Χανόμαστε στις σκέψεις μας και στις υπεραναλύσεις, διαβάζουμε το ένα βιβλίο γονεϊκότητας μετά το άλλο, ζητάμε μαγικές συνταγές και ατάκες για να καταφέρουμε να μεγαλώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα παιδιά μας. Το κάνω κι εγώ, το κάνεις κι εσύ, το κάνουμε όλοι μας λιγότερο ή περισσότερο.
Και η διαδικασία γίνεται βασανιστήριο και κουραζόμαστε και οι τεχνικές των άλλων δεν δουλεύουν πάντα για εμάς και χάνουμε την υπομονή μας και πληγωνόμαστε κι εμείς και τα παιδιά μας και η σχέση από λάθος χειρισμούς και στο τέλος μένει μια πικρή γεύση και η ματαίωσή μας ότι τα κάνουμε όλα λάθος.
Ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν τόσο από τα λόγια μας, όσο από την σχέση, την σύνδεση που έχουμε μαζί τους, μαθαίνουν από την γενικότερη στάση μας στην ζωή και από την ενσυναίσθηση που δείχνουμε έμπρακτα και αληθινά μέσα στο σπίτι μας και έξω από αυτό.
Γιατί το μόνο που χρειαζόμαστε τελικά όλοι στο τέλος της ημέρας, είναι ένα τσιρότο…
Πριν λίγες μέρες λοιπόν ήμουν άρρωστη στο κρεβάτι με πολύ έντονο πόνο. Είχα διπλωθεί στα δύο, πονούσα φρικτά και δεν μπορούσα να αντιδράσω ή να αλληλεπιδράσω με τον σύντροφο και την κόρη μου, όπως τις υπόλοιπες μέρες.
Η κόρη μου που δεν με έχει δει πολλές φορές έτσι, ταράχτηκε, αλλά παρέμεινε σε γενικές γραμμές ψύχραιμη, μιας που αντικειμενικά δεν ήμουν του θανατά, οπότε δεν τρόμαξε από τις αντιδράσεις μας.
Παρ’ όλα αυτά ο σύντροφός μου εργαζόταν εκείνη την ώρα, ευτυχώς από το σπίτι και η κόρη μας δίπλα μου όλη την ώρα να με προσέχει. Κάποια στιγμή με έπιασαν τα κλάματα γιατί ο πόνος ήταν αρκετά έντονος και τότε το κορίτσι μου με αγκάλιασε και μου είπε : «Μην κλαις μανούλα μου! Εγώ σε αγαπάω!»
Αμέσως άρχισα να σκέφτομαι «Γαμώτο γιατί το είπε αυτό; Δεν της έχω πει ποτέ, μην κλαις σε αγαπάω, τί έχω κάνει λάθος; Μήπως πιστεύει ότι είναι κακό να κλαις; Την έχω τρομάξει που με βλέπει να πονάω;»
Σκέφτηκα με όλους του λάθους τρόπους και έχασα την στιγμή. Αλλά ευτυχώς για εμένα η κόρη μου ήταν έτοιμη να μου δώσει ένα πολύτιμο μάθημα. Μέχρι να σκεφτώ εγώ όλα αυτά, εκείνη είχε φέρει το βαλιτσάκι με τα εργαλεία της γιατρού και είχε αρχίσει να με εξετάζει. Έβαλε τα γυαλιά της, το στηθοσκόπιο, με ακροάστηκε, αποφάνθηκε ότι πονάει η κοιλιά μου και μου έκανε ένα εμβόλιο. Με ρώτησε αν πονάει το χέρι μου μετά το εμβόλιο και έτρεξε να φέρει ένα τσιρότο. «Θα σου βάλω ένα τσιροτάκι για να μην πονάς μαμά μου!» είπε και τότε κατάλαβα…
Μετά από κάθε επίπονη αιμοληψία, και έχει κάνει δυστυχώς πολλές το κορίτσι μου, της βάζουμε ένα τσιρότο, για να έχει η ίδια να περιμένει κάτι όμορφο στο τέλος όλης αυτής της διαδικασίας, για να έχει την δυνατότητα να επιλέξει κάτι, έστω το σχέδιο του τσιρότου, αφού δεν έχει επιλογή αν θα κάνει την εξέταση ή όχι. Για να έχω κι εγώ έναν τρόπο να την φροντίσω, από την στιγμή που μέσα μου υποφέρω να την ακινητοποιώ στην αγκαλιά μου και να την βλέπω να πονάει χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για να ανακουφίσω τον πόνο της. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να της βάλω ένα όμορφο τσιρότο.
Η κόρη μου έχει μάθει την αγάπη και την φροντίδα και την ενσυναίσθηση, απλά γιατί της τα δίνουμε εμείς. Και έτσι απλόχερα μου τα έδωσε πίσω όταν ένιωσε ότι τα χρειάζομαι κι εγώ.
Πασχίζουμε όλη μέρα, κάθε μέρα να μεγαλώσουμε τρυφερά και ευαίσθητα παιδιά και δεν βλέπουμε πολλές φορές ότι απλά έχουμε κάνει καταπληκτική δουλειά και μόνο που ζούμε με σεβασμό και αγάπη με τα παιδιά μας. Δεν βλέπουμε ότι καμιά φορά αρκεί να τα αγκαλιάζουμε, να τους λέμε γλυκόλογα, να τα ακούμε, να τους δίνουμε την ευκαιρία να φροντίζουν εμάς και τους άλλους, να υπάρχουν μες στο σπιτικό μας μικρές στιγμές αγάπης και προσφοράς και νοιαξίματος από όλα τα μέλη προς όλους.
Αυτό μου έμαθε το σοφό μου το κορίτσι. Ότι χρειάζεται που και που να αφεθούμε σε αυτές τις μικρές στιγμές, μεγάλης αγάπης. Σε μια από τις σπάνιες στιγμές που θα μας πουν «μανούλα», στην στιγμή που θα κουρνιάσουν δίπλα μας γιατί πονάει η δική μας κοιλιά, στις στιγμές που θα μας βάλουν ένα τσιρότο στο χέρι για να περάσουν όλοι οι πόνοι.
Και ξέρετε κάτι; Μετά το τσιρότο, ήμουν όντως πολύ καλύτερα!
