Η τιμωρία είναι η εύκολη λύση. Η πειθαρχεία και τα όρια απαιτούν χρόνο και αφοσίωση από εμάς. Απαιτούν σταθερότητα από την πλευρά μας. Και πολλή πολλή συζήτηση. Ξανά και ξανά για τα ίδια πράγματα.
Και όμως είναι το μόνο που μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να προχωρήσουν με σταθερά βήματα προς την ωριμότητα. Και θα τους δώσει και οφέλη πολύτιμα για την ενήλικη ζωή τους, εμπιστοσύνη στο περιβάλλον τους και σε εμάς που είμαστε οι ρίζες τους, αυτορρύθμιση, αυτοέλεγχο και ικανότητες επίλυσης προβλημάτων, κριτική σκέψη.
Πολλές φορές νομίζουμε ότι το να πούμε «Αν χτυπήσεις ξανά τον αδερφό σου, θα πας στο δωμάτιό σου!» είναι ένας γρήγορος ίσως και δίκαιος τρόπος για να λύσουμε ένα πρόβλημα εκείνη τη στιγμή.
Αν όμως σκύψουμε πάνω στο πρόβλημα με ηρεμία και ψυχραιμία, αν απεμπλακούμε συναισθηματικά από αυτό που συμβαίνει και δώσουμε χρόνο στο παιδί να ακουστεί και να βιώσει την δυσκολία του, θα έχουμε κερδίσει μαζί μία πρώτη μάχη. Αν βάλουμε το παιδί ή τα παιδιά στο «παιχνίδι» να βρούμε μαζί τί συμβαίνει, πού υπάρχει δυσκολία και τί μπορούμε να κάνουμε για να λύσουμε αυτό που μας δυσκολεύει, τότε τα παιδιά θα έχουν μάθει να έχουν εμπιστοσύνη στον κόσμο και στον εαυτό τους.
Εμείς χρειάζεται να είμαστε σταθεροί και λογικοί στα όριά μας, να διαλέγουμε τις μάχες μας και να κατεβαίνουμε στο ύψος του παιδιού, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι για αυτό να φάει πρωινό στο κίτρινο πιάτο και να βάλει στο σχολείο τζιν παντελόνι και από πάνω φούστα.
Τα όρια που αφορούν την ασφάλεια και την ακεραιότητα του παιδιού, είναι αδιαπραγμάτευτα. Με τα υπόλοιπα όμως τί γίνεται; Πόσο χώρο δίνουμε στα παιδιά για ελευθερία, αυτοδιάθεση, πειραματισμό, πρωτοβουλία; Πόσο χώρο και χρόνο τους δίνουμε για να βρουν μόνα τους λύσεις στις διαφωνίες και στα καθημερινά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε αντί να προσφέρουμε εμείς έτοιμες λύσει ή γρήγορες τιμωρίες;
Κάθε μικρή καθημερινή μάχη, είναι μια πολύτιμη ευκαιρία για να μάθουμε σπουδαία πράγματα για την ζωή! Και εμείς και τα παιδιά!
